En dan staat onze ‘nieuwe’ beheerder in de deur van het lokaal: ” Lopen jullie allemaal even mee naar mijn atelier? Ik heb een verrassing voor jullie allemaal.”

Al een paar weken merk ik dat er een klik is tussen de beheerder en de leerlingen. Er worden buiten, na de les, diepgaande gesprekken gevoerd en er wordt ons af en toe wat lekkers toegestopt: ‘want het is tenslotte sinterklaastijd’. We lopen allemaal verwachtingsvol naar het atelier en worden verzocht te gaan zitten rondom een aantal tafels waar glazen objecten, voornamelijk vaasjes, opstaan in verschillende kleuren, vormen en grootte. Eerst horen we iets over wat we zien: de objecten zijn gemaakt door verschillende kunstenaars voor een project. Echter, de kunstenaars hoefden hun objecten niet terug. En de verrassing is dus dat ieder van ons een object mag kiezen en mee mag nemen naar huis. Voor jezelf, voor je moeder, je broer of zus, of wie je maar wilt verblijden.

Wij zijn er allemaal even stil van. Mogen we echt allemaal zoiets moois meenemen? Ja het mag echt. Volgens een eerlijk systeem (raad het getal onder de 15) mogen we om beurten kiezen. Er wordt met zorg gekozen: “ik zit te kijken wat mooi zal staan in ons huis”. Ik word helemaal warm en blij van dit prachtige gebaar en de reacties van de jongeren. Ze hebben hun kunstwerkjes met zorg ingepakt in verkleedkleren om het zo voorzichtig mogelijk mee te nemen op hun fiets. En later in de appgroep lees ik dat ze het nog steeds niet kunnen geloven dat ze zomaar zoiets moois hebben gekregen.

De beheerder kijkt blij en tevreden toe: “Vier het leven!”.

Marnix bedankt!